27.X.1959 rok odbyła się pierwsza Rada Pedagogiczna nowopowstałej szkoły, której nazwa brzmiała „Szkoła Przysposobienia Rolniczego”. Nowa szkoła mieściła się w Szkole Podstawowej, przy ulicy Białostockiej 12

W 1978 roku SPR została przekształcona w Zespół Szkół Rolniczych w Janowie. W tym czasie do szkoły zostały dołączone grunty orne, oraz zostały wybudowane budynki inwentarskie, w których hodowano zwierzęta w ramach praktyk zawodowych.

W 1978 roku powołano Technikum Rolnicze dla Pracujących, które w 1978 roku zostało przekształcone w Technikum Wieczorowe dla Dorosłych przy Zespole Szkół Rolniczych. Przyjmowani do niego byli absolwenci zasadniczych szkół zawodowych rolniczych.

W 1996 roku Zespół Szkół Rolniczych został przeniesiony do nowego budynku przy ulicy Białostockiej 22, młodzież rozpoczęła naukę w nowych salach lekcyjnych. Wraz z budynkami szkoła została właścicielem działki o łącznej powierzchni około 5 hektarów, na której utworzono boisko, sad oraz grunty orne.

W 2004 roku otwarto 2-letnią Zasadniczą Szkołą Zawodową dla Dorosłych kształcąca w zawodzie ogrodnik w systemie zaocznym

W 2005 roku odbył się pierwszy nabór do Szkoły Policealnej dla Dorosłych kształcącej w zawodzie technik rolnik

Od 01.01.2007r. organem prowadzącym szkołę zostaje Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi

Podchorąży Józef Marcinkiewicz

W 2009 roku Zespół Szkół Rolniczych w Janowie zmienił nazwę na Zespół Szkół Centrum Kształcenia Rolniczego. W związku z powyższym wśród dyrekcji i grona pedagogicznego zaistniało przekonanie, iż ta placówka naukowa powinna posiadać patrona.

Dlatego też zostały podjęte działania w celu realizacji projektu pt.: „Nadanie Szkole Imienia” a także wyboru patrona i przyznania sztandaru.Dlatego też zostały podjęte działania w celu realizacji projektu pt.: „Nadanie Szkole Imienia” a także wyboru patrona i przyznania sztandaru.

Zespół Szkół CKR wybrał na patrona kandydaturę prof. Józefa Marcinkiewicza, utalentowanego, niepowtarzalnego i wybitnego człowieka mając na celu:

• pragnie zaznaczyć swoją indywidualną tożsamość wyróżniającą szkołę spośród innych;
• pragnie propagować jego walory osobowościowe, postawę życiową i dokonania;
• pragnie pozyskiwać do współpracy instytucje i osoby związane z patronem;
• pragnie nadawać uroczystościom szkolnym walory osobowości i autorytetu patrona;
• pragnie oprzeć swoje działania wychowawcze na wartościach, którymi odznaczał się patron, potwierdzonych jego działalnością i życiem i ogólnie uznawanych przez społeczeństwo

W tym celu szkoła kieruje informacje o Józefie Marcinkiewiczu do Urzędu Gminy, zakładów pracy, Sołectw i poszczególnych Sołtysów z jednoczesną prośbą o zapoznanie mieszkańców z życiem i działalnością proponowanej na patrona szkoły osoby.

Józef Marcinkiewicz (1910-1940)

Należał do grona najwybitniejszych matematyków polskich okresu międzywojennego. Jego działalność naukowa trwała zaledwie sześć lat (1933 – 1939), lecz mimo to pozostawił po sobie liczacy się dorobek oraz opinię ,,…jednego z najbardziej utalentowanych matematyków młodej generacji”.

Znany matematyk, prof. dr hab. Antoni Zygmund, tak pisał o nim: ,,…gdyby nie przedwczesny zgon, byłby on prawdopodobnie jednym z czołowych matematyków w skali światowej. Biorąc pod uwagę to, co zdążył on osiągnąć w ciagu krótkiego życia i co mógłby osiągnąć w warunkach normalnych, należy uznać jego przedwczesną śmierć za wielki cios dla matematyki polskiej i może najcięższą indywidualną jej stratę w okresie drugiej wojny światowej”.

Fakt, iż został zamordowany w Związku Radzieckim, zaciążył w dużym stopniu na popularyzacji jego postaci w Polsce Ludowej i upowszechnieniu jego dorobku naukowego.

Józef Marcinkiewicz urodził się 30 marca 1910 roku w Cimoszce koło Janowa, położonej w powiecie sokólskim województwa białostockiego, w niezamożnej rodzinie chłopskiej Klemensa Marcinkiewicza i Aleksandry z Chodakiewiczów. Miał czworo rodzeństwa: siostrę i trzech braci.

W domu rodzinnym otrzymał staranne wychowanie patriotyczne. W Janowie uczęszczał do szkoły elementarnej, po ukończeniu której kontynuował naukę w Gimnazjum Sejmikowym w Sokółce.

Z powodu rozwiązania szkoły Marcinkiewicz przeniósł się do Państwowego Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta w Białymstoku, gdzie w 1930 roku zdał egzamin dojrzałości

Marcinkiewicz w wieku 20 lat rozpoczyna naukę na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Już na pierwszym roku studiów zwrócił na siebie uwagę profesorów i dał się poznać jako student obdarzony wyjątkowymi zdolnościami. Uznano go za „górującego swą umysłowością nad kolegami”. W tym czasie poznał prof. Antoniego Zygmunda – znakomitość polskiej matematyki – co zaowocowało wieloletnią współpracą naukową.

Po zakończeniu nauk odbył jednoroczną służbę wojskową w 5 pułku piechoty Legionów w Wilnie, podczas której ukończył Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy z wynikiem celującym i otrzymał stopień tytularnego plutonowego z cenzusem i tytuł podchorążego rezerwy. Swoje powinności podchorążego a później oficera rezerwy, traktował z dużą powagą i poczuciem obywatelskiej odpowiedzialności. Otrzymał następującą opinię: „Indywidualność wybitna. Bardzo energiczny i pełen inicjatywy. Stosunek do służby wojskowej na tle honoru i ambicji (…) Umysł głęboki, ścisły i bystry. Pamięć i logiczne myślenie bardzo dobre (…) Jest samodzielny (…) Odznacza się dużą planowością i wytrwałością w pracy. Ogólna ocena: wybitny.”

W latach 1937-1939 Marcinkiewicz pracował niezwykle intensywnie. W tym okresie ukazała się większość jego rozpraw. Prowadził szereg badań, których wyniki publikował w najbardziej prestiżowych pismach naukowych w Polsce i za granicą. Stawał się matematyczną znakomitością. W 1937 roku obronił pracę habilitacyjną i wkrótce otrzymał nominację na docenta. Wynikiem wzrastającej popularności było otrzymanie stypendium z Funduszu Kultury Narodowej celem odbycia stażu naukowego w Paryżu i Londynie.

Jego kariera była błyskotliwa. W sześć lat pokonał dystans od magistra do profesora. Mając 29 lat otrzymał propozycję objęcia katedry matematyki wraz ze stopniem profesora nadzwyczajnego na Uniwersytecie Poznańskim. Propozycja została przyjęta i Marcinkiewicz na przełomie lat 1939/1940 miał rozpocząć pracę. Niestety, do jej realizacji już nie doszło. Pod wpływem zaostrzającej się sytuacji politycznej, w przededniu wybuchu wojny przerwał londyński staż naukowy i wrócił do kraju. Zwyciężyło ogromne poczucie odpowiedzialności i obowiązek moralny wobec ojczyzny. Po powrocie został zmobilizowany.

Józef Marcinkiewicz zginął zamordowany wiosną 1940 roku prawdopodobnie w charkowskiej siedzibie NKWD i pochowany w okolicach wsi Piatichatki.